கவிதை

மலைவனச் சிறுமி தன் கூந்தலை
பெருமரங்களின் முதிர்பட்டை வண்ணங்களால் சாயமேற்றுகிறாள்
யாரும் அணுகாத மலர் வேலியொன்றை
தனக்கு ஒவ்வாத வானதேவதைகளின் பெருங்குரல்களால் அமைத்துக் கொள்கிறாள்
இன்றோ நாளையோ தன் வாழ்வின்
இன்னொரு பருவத்தை எதிர்நோக்கும் தன்னை
பருவங்களின் ரட்சகியாக உருமாற்றுகிறாள்
பிரியமான நதியை உற்று நோக்குகிறாள்
முந்தைய முற்றிய கனவை காவு கொடுத்த
தன் சகோதரி ஒருத்தியின்
உதிரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது அதில்
*************************

க.அம்சப்ரியா