கவிதை

ஒவ்வொரு வேராக வெட்டும்
ஒருவரோடுதான் காலமெல்லாம்
வாழ்கிறது மரம்
குவளை தண்ணீரோடு
தன்னைக் கொண்டாடிக்கொள்ளும்
அவனை நம்பி அமர்கின்றன பறவைகள்
அவனை வேட்டைக்காரனென்று
புரிவதற்குள் வீழ்கிறது மரம்
      
                 க .அம்சப்ரியா

கவிதை

மலைவனச் சிறுமி தன் கூந்தலை
பெருமரங்களின் முதிர்பட்டை வண்ணங்களால் சாயமேற்றுகிறாள்
யாரும் அணுகாத மலர் வேலியொன்றை
தனக்கு ஒவ்வாத வானதேவதைகளின் பெருங்குரல்களால் அமைத்துக் கொள்கிறாள்
இன்றோ நாளையோ தன் வாழ்வின்
இன்னொரு பருவத்தை எதிர்நோக்கும் தன்னை
பருவங்களின் ரட்சகியாக உருமாற்றுகிறாள்
பிரியமான நதியை உற்று நோக்குகிறாள்
முந்தைய முற்றிய கனவை காவு கொடுத்த
தன் சகோதரி ஒருத்தியின்
உதிரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது அதில்
*************************

க.அம்சப்ரியா

கவிதை

உங்களுக்குப் பயனாகுமென
இந்தக் கவிதையின் ஒரு வரியை
ரத்தம் ஒழுக ஒழுக ஒடித்து
கோடைக் குடையாக்கினேன்
வழியெங்கும் நடந்த
களைப்புத் தீரட்டுமென
இந்தக் கவிதையின் சொற்களை
சிறு கூடாரமாக்கினேன்
இன்னும் எவ்வளவு காலமென
சலித்துக் கொள்ளும்
உங்கள் வாழ்வைக் குதூகலமாக்க
கவிதையின் எழுத்துகளை
கோமாளியாக்கி வேடிக்கை காட்ட
கட்டளையாக்கினேன்
இந்தக் கவிதையால் உயிர்த்த உங்கள் கரங்கள் ஏன்
அரிவாளோடு எதிர்கொள்கிறதென்று
முனகிக்கொண்டே இருக்கிறது
எனதிந்த கவிதை