அம்சப்ரியா பத்து கவிதைகள்

கவிதை ஒன்று

நள்ளிரவில் யாருமற்ற வனத்தில்
நடந்தேகுகிறாள் யாரோ ஒருவனின் தேவதை
கடந்து வந்த சரளைக்கற்களின்
மீதான வன்மத்தை
தன் நீண்ட கூந்தலால் உருவான
சவுக்கொன்று கொண்டு விளாசுகிறாள்
பாதையோ பசித்து பசித்து விரிகிறது

கவிதை இரண்டு
**********&

தனக்கான இரவை களிமண் தீபமாக்குகிறாள்
இடது கண்ணின் துயர நதியை ஊற்றி
முதல் திரியை பற்ற வைக்கிறாள்
எரிந்தடங்குவதை உறுதிப்படுத்தியவள்
இரண்டாவது தீபத்திற்கு

வலது கண்ணை தீபமாக்குகிறாள்
தீபங்களின் அரசியென
பற்ற வைக்கிறாள் தீபங்களை

கவிதை மூன்று
********
விரைந்தோடும் அந்த நள்ளிரவுப்
பேருந்தை
குதிரையாக்கி பயணமாகிறாள்
தன்னை வஞ்சித்த அரசனை
எப்போர்த்தந்திரங்களையும் பயன்படுத்தி
வெல்வதற்கான வழியைக் கூறுமாறு
மன்றாடுகிறாள் வஞ்சதேவதையிடம்
கதவொன்றை திறந்த தேவதை
காணப்பணித்த இடத்தில்
எல்லா தேசங்களின் அரசர்களும் .

கவிதை நான்கு

************&*
இப்பாதையில் கட்டற்ற காளையொன்று
யானையின் பின்னால் பித்தாய் அலைகிறது

கவிதை ஐந்து
************
வாலறுந்த
இப்பல்லி
என்னிடம் சொல்லவென
வைத்திருந்த கதைகளை
அவசரமாகப் பெற்று
எரியும் நெருப்பில் வீசினேன்
அதில் என் கதையுமல்லவா இருக்கிறது

கவிதை ஆறு
**********
சந்தித்துத் திரும்பும் போது
கனக்கிறது
கூடுதலாக இன்னும்
இரண்டு சிறகுகள்
நறுக்கவும் வேண்டாம்
பறக்கவும் வேண்டாம்
என்கிறது உயிர்

கவிதை ஏழு
***********
இதற்கு மேலும்
உன் பொய்களை
எப்படி வளர்ப்பாயென
எதிர்பார்க்கின்றன
உண்மைகளால்
புதைக்கப்பட்ட யாவையும்

கவிதை எட்டு
*********
படுக்கையில்
கையைக் காலை ஆட்டியபடி
உருண்டு புரண்டு
வரமறுத்து அடம்பிடிக்கிறது
யாவர்க்குமான ஒரு உறக்கம்

கவிதை ஒன்பது
****************

மரமற்றவனின் பறவையொன்று
வந்தமர்கிறது உன்கிளையில்
துவங்குகிறாய்
இம்முறையும் குறிபார்த்தலை

********
கவிதை பத்து
***********
மீன்களைத் தொலைத்ததற்காக
கண்ணீர் சிந்தும் கடலொன்று
கரையேறுகிறது இம்முறை
மணல் எழுதும் துயர வரிகள்
யாவரின் சாயலாகவும் ...
**********