கவிதை

அமர்ந்திருந்தவனின் இருபுறமும்
அழகுக்கென வைத்திருந்த
தொட்டிப்பூச்செடிகளில் இருந்தது
இதுவரை அறியாத வண்ணங்கள்
அது ஏன் உன்னை நினைவுபடுத்த வேண்டுமென
அறிய முடியவில்லை
இந்த முறை அச்செடிகளோடு
இணைந்தாயென்பதைத் தவிர
வேறொன்றும் இருக்கக்கூடும்தான்
அதை இன்னொரு கவிதை
அறியத்தரக்கூடும்

மலரே மலரே

கசப்பு பத்து

கசப்பு பத்து
*****
ஒவ்வொரு முறையும்
தொண்டைக்குழியோடுதான் இருத்துகிறேன்
மிக லாவகமாக நீ எனக்களிக்கும்
நஞ்சை
நீ அமிர்தவர்சினியாகவே
ஊரெல்லாம் அடையாளமாகிறாய்

*****
அப்பெரும் துயரமொன்று
சுற்றி வளைக்கிறது
சற்று நேரத்திற்கு முன்
ஒரு கையள்ளி இனிப்பைப்
பரிசளி்த்தவன்
தன் வரத்தைப் பரிசோதிக்கவே
கசப்பையே இனிப்பாக்கினானெ
கேலியில் திளைக்கிறது
அறுசுவைகளில் ஒன்று
*****
தனக்கு எதுவுமே தெரியாதென்று
உரத்த குரலில் வாக்குமூலமாகும்
நெருக்கமான அன்பொன்றின்
துரோகங்களில்
வழிகிறது ஒவ்வொரு சொட்டாக
வாழ்வு முழுக்க சுவைப்பதற்கான
கசப்பின் சுவை
****
இரவு கசப்பை உருவாக்கிறது
பகல் அதை ஒரு கோப்பை மதுவாக்குகிறது
பரிபூரணங்களில் மூழ்கி மூழ்கி
நனைத்தெடுத்த அச்சுவைதான்
தன் கொடுங்கரங்களால்
வாழ்வின் இறுதிவினாடியை
மரணமெனக் கொண்டாடுகிறது

******
புகார்களற்றவனின் கரங்களில்தான்
நெறிபடுகிறது யாரோ ஒருவனின் சுயம்
ஏமாந்த ஒருவனின் தோளிலேறி
தேர்பார்க்கும் ஒருவன்தான்
தானே கடவுளின் பிம்பமென
பிதற்றித் திரிகிறான்
****
வஞ்சக சொல்லொன்றைத்தான்
தலைவாழை இலையில் பரிமாறுகிறாய்
மூன்றுவேளை பசியாற்றி
மூச்சுள்ள காலம்வரை
உபசரிப்பேனென
ஊரெல்லாம் கல்வெட்டாக்குகிறாய்
******
ஒவ்வொரு முறையும்
உன் விருந்தில்
தாராளமாக்கப்படும் பெருங்கசப்பை
இனிப்பெனச் சுவைக்கும்படி
வாள் சுழற்றும்
உன் அன்பு
காலவிசமாக்கி
இனிப்பாக்குகிறது மரணத்தை
-***
மறுபடியும் மறுபடியும்
தேனில் குழைத்த அதிகாரத்தை
என் மீதான பெரும் நம்பிக்கையென
திணிக்கிறாய்
காறி உமிழுமென்னை
செயலற்றவனென கூசாமல் கூறும்
உன்னைத்தான்
என் தெய்வமென கொண்டாடும்படி
வாய்த்திருக்கிறது வாழ்க்கை
******
என் கடிகாரம்தான்
உன் கையிலிருக்கிறது
பிறகென்ன
எல்லா பொழுதுகளும்
உன் வசமாகிறது
பசித்த பொழுதெல்லாம்
தவறாமல் ஊட்டுகிறாய்
ஒரு உருண்டை பெரும் நஞ்சை
*****
இந்த வாழ்வைக் கொடையென
கொண்டாடும்படி
வற்புறுத்துகிறாய்
கோடையை மட்டும்
விளைச்சலாக்கும் நிலத்தை எனக்கென
பரிசளிக்கும் நீதான்
எனது பருவகாலங்களை
பகடிசெய்கிறாய்
உனக்குள் இருக்கும் நான்
எப்போதும் கைப்பிடி விதை
*-***